Een aantal jaar geleden had ik een burn-out. Voornamelijk vanwege een onverwerkt en diep weggestopt verleden, maar aangezien werk en privé mij in een stevige houdgreep hadden, was het werk ook een deel van het probleem. Ik kon geen nee zeggen tegen vragen om hulp.
Mijn ego werd gestreeld, want, hé, ik werd toch mooi gevraagd en perfectionistisch als ik ben, was ‘goed genoeg’ geen optie. Het moest perfect zijn. Op mijn werk was ik de collega die van alles op de hoogte was, procedures uit het hoofd kende en vraagbaak en mediator was. Kortom, moest er iets uitgedacht en uitgevoerd worden? Daphne is je vrouw!

Thuis was het niet heel anders. Ik was degene die ervoor zorgde dat mijn man en kinderen niets tekort kwamen, het huishouden runde, elke dag vers kookte, gastvrij was. Ik was de moeder die zorgde dat de kinderen sportief en cultureel onderlegd waren en die actief was op hun school. De ideale vrouw, moeder, dochter, zus en tante. Slapen deed ik hooguit vijf uur per nacht: geen tijd, ik ben bezig. Vragen als ‘Hoeveel uren zitten er in jouw dag?’ en ‘Leef jij op batterijen?’ zag ik als complimenten en niet als de waarschuwingen die ze waren. Totdat op een dag het licht uitging. Ik kreeg mijn hoofd niet stil. Ik kon alleen maar huilen. De HR adviseur die ik belde, zei dat ze het al had zien aankomen. Pas maanden later drong de absurditeit van deze opmerking tot me door: alleen ik kan voor mezelf zorgen; anderen gaan dat niet voor me doen. Het is niet in hun belang. 

Twee mensen waren instrumenteel voor mijn herstel. Als eerste de huisarts die me naar een psycholoog verwees om te onderzoeken waarom ik zo streng was voor mezelf. Later mijn coach die me vroeg wat het eerste was wat ik zou willen loslaten in mijn leven. Zo een simpele vraag. Na die vraag was het voor mij duidelijk: dit wil ik niet meer. Ik wil het anders.